Łysienie plackowate jest chorobą autoimmunologiczną, co oznacza, że układ odpornościowy atakuje własne komórki organizmu. W przypadku łysienia plackowatego układ odpornościowy błędnie atakuje mieszki włosowe, co prowadzi do ich uszkodzenia i wypadania włosów. Dokładne przyczyny tego zaburzenia nie są jeszcze w pełni zrozumiałe, ale istnieje kilka czynników ryzyka, które mogą zwiększyć prawdopodobieństwo wystąpienia tej dolegliwości.
Diagnostyka i objawy łysienia plackowatego
Rozpoznanie łysienia plackowatego opiera się na badaniu klinicznym oraz analizie objawów pacjenta. Lekarz dermatolog może zlecić również badania krwi w celu wykluczenia innych chorób autoimmunologicznych lub hormonalnych. Objawy łysienia plackowatego są charakterystyczne i łatwo rozpoznawalne. Pierwszym i najbardziej oczywistym objawem jest pojawienie się okrągłych lub owalnych, łysych placków na skórze głowy, brody, brwi czy rzęs. Placki te są zwykle gładkie i nie wykazują innych zmian chorobowych, takich jak rumień czy złuszczanie. Warto zwrócić uwagę, że łysienie plackowate może występować w różnych postaciach, od pojedynczych ognisk po całkowite łysienie skóry głowy (alopecia totalis) lub całego ciała (alopecia universalis).
Metody leczenia łysienia plackowatego
Leczenie łysienie plackowatego jest skierowane na hamowani procesu autoimmunologicznego oraz stymulowanie wzrostu nowych włosów. W zależności od stopnia zaawansowania choroby oraz indywidualnych potrzeb pacjenta lekarz może zastosować różne metody terapeutyczne. Jedną z nich jest stosowanie miejscowych kortykosteroidów, które mają działanie przeciwzapalne i immunosupresyjne. Inne metody obejmują terapię immunomodulacyjną, stosowanie minoksydylu, który stymuluje wzrost włosów, oraz terapie świetlne, takie jak PUVA czy lasery.